'The Sound of Music' (07/04/2010)
Op 7 april zijn Charlotte en ik samen naar de musical 'The sound of Music' gaan kijken in de Capitole in Gent.
Ik heb voor de deze voorstelling gekozen, omdat ik als kind echt gek was op de film. En vooral de liedjes vond ik mooi. Ik probeerde deze dan altijd mee te zingen. Ik vond het dus een unieke kans om nu de musical te kunnen gaan kijken. Volgens mij kent dan ook zogoed als iedereen het verhaal van zuster Maria die niet klaar is om het klooster al in te gaan en die zich als kindermeid bij de familie Von Trapp moet melden. Daar dompelt ze de kinderen terug onder met muziek en dans en wordt ze verliefd op Kapitein Von Trapp. En hij wordt uiteindelijk ook verliefd op haar. Het verhaal speelt zich af tijdens de oorlog.
Wat vond ik van de musical?
Ik vond het een hele mooie musical. Ik heb echt met open mond en grote zitten kijken en luisteren. Ik kon niet geloven dat die mensen zo goed kunnen zingen. Ik kon er niet van over. Ik heb werkelijk genoten van de hele musical en van elk muzisch aspect. Het beeld/decor was prachtig. De hele musical werd er van decor gewisseld (klooster, villa Von Trapp, weidse berglandschap, tuin Von Trapp,...). Het decor bestond uit grote decorstukken die in detail gemaakt en geschilderd waren en op een levensecht formaat. Alles van het decor was functioneel (deuren die opende,..) en kwam op de perfecte momenten ten tonele (of werd omgedraaid). Ik kon niet geloven dat ze zo een imposant decor zo snel en bijna geluidloos konden installeren op zo een korte tijden. Ook de belichting was steeds perfect gekozen (buiten op het zwarte doek vond ik de belichting een beetje overbodig). Om het gras te bekomen, werd er een groen licht op de grond geschenen. En als achtergronden werden vaak foto's van landschappen geprojecteerd. Het geheel was compleet, af en leek net echt. Wanneer het nacht werd, werd ook de achtergrond donkerder. En zelf achter de grote decorstukken (klooster) hebben ze nog wolkenachtergrond gezet. Ze hebben dus aan elk detail gedacht. Wanneer er iets gewisseld moest worden, kwam er een zwart doek.
Naast het overweldigende en prachtige decor. Waren er natuurlijk de prachtige stemmen en muziek. Ik stond versteld van de prachtige stemmen, de hoogtes die ze aankonden en dat men zo lang al zingend kan 'vertellen'. Ook was er een orkest die de zangers begeleide. Naast de zang en muzikale begeleiding van het orkest waren er ook nog de extra geluiden die het verhaal en de gebeurtenissen nog sterker maakte. Er waren bijvoorbeeld bliksemschichten en donderslagen en deze leken net echt door de sterkte van het geluid en de juiste belichting.
In deze musical zaten dus alle muzische onderdelen. Er zat muziek, zang, beeld, decor, dans, beweging en drama in. Het was een overweldigend en prachtig totaalpakket.
Net voor de musical ben ik door Charlotte haar gepush op Koen Crucke afgestapt en heb hem gevraagd of we op de foto mochten met hem (zie foto). 
Ik heb werkelijk genoten van deze musical en volgens mij hebben deze mensen op en achter de schermen een lange weg moeten afleggen om tot dit resultaat te komen. Maar allen hebben ze hun talenten gebruikt (zang, decor opbouwen,...). Dit is iets wat wij ook moeten doen op stage en ook zoals de spelers zeer expressief zijn en onze gevoelens op alle mogelijke manieren leren te uiten (zang, mimiek,...). Deze musical was ook zeker geschikt voor kinderen omdat er zelf ook kinderen in mee speelde en het een mooi verhaal op zich is.
Voorstelling op kleuterniveau:
De lopende lijn (4+)
Ik heb deze voorstelling gekozen omdat de informatie op het internet over deze voorstelling me aansprak. Het leek me echt voorstelling op niveau van kleuters met een speels karakter.
De cast bestond uit twee mannelijke dansers en een danseres. Het decor wisselde bijna constant doorheen de voorstelling. Het was dus zeer dynamisch. Het bestond uit kartonnen rollen die de dansers oprolde en uitrolde, belichting (speciale effecten), muziek, geluiden en de bewegende witte 'lopende lijn'. Met de kartonnen rollen en lichteffecten werden er precies bepaalde plaatsen gecreëerd (bv. kasteel).
De voorstelling draaide helemaal rond de 'lopende lijn', de drie dansers, het decor en de muziek. De dansers reageerde op de 'lopende lijn' en de muziek. Ze deden dit door de hele voorstelling te dansen en met het decor te spelen. Soms dansten er een danser solo, dan dansten ze in duet of in trio. De dansers waren volgens mij heel professionele dansers. Ze konden namelijk mooi samen, synchroon bewegen. De 'lopende lijn' leek geprojecteerd, maar toen hefte één van de dansers de lijn op en leek de lijn van een soort stof te zijn. De dansers kwamen ten tonele en verdwenen soms weer. Vaak waren de reacties van de dansers op de lijn grappig. Ze dansten voornamelijk, maar maakten ook gebruik van grappige mimieken en bewegingen. Deze leidden tot gelach bij de kinderen in de zaal.
Naar mijn mening vonden de meeste kinderen in de zaal het een fijne tentoonstelling. Ik heb vaak kinderen horen lachen en vele reacties gehoord. De jongen in de zetel naast mij zei regelmatig iets tegen zijn papa over de voorstelling en het jongetje voor mij zei regelmatig dingen luidop (" o oow"; "ik word er helemaal gek van, papa"). Niet alleen de kinderen in de zaal hebben genoten. Ook ik heb genoten van deze voorstelling. Ik moest zelf soms lachen. En ik vond de muziek, speciale effecten en het steeds wisselende decor heel origineel gevonden en een meerwaarde aan de voorstelling. Uiteindelijk leek alles rond de 'lopende lijn' te draaien. De hele dansact van de dansers was gebasseerd op de 'lopende lijn'.
Na de voorstelling wist ik niet goed of er een echte verhaallijn in zat. Ik ben dan recensies beginnen zoeken en daaruit bleek dat je 'de lopende lijn' (de voorstelling zelf) kan interpreteren hoe je wil. De kinderen mochten er in zien wat ze wilden. Maar het kon zijn dat een danser en de danseres een koppel waren, maar de andere ook verliefd was op haar. En dat de twee dansers haar het hof wilden maken en dat zij hen een beetje aan het lijntje hield.
Ik heb ontdekt dat dans en kinderen een goede combinatie zijn. De kinderen waren namelijk dol op de manier waarop ze bewogen en op de speciale en grappige effecten. En ze moesten vaak lachen met de manier waarop de dansers reageerden. Uit deze tentoonstelling ga ik onthouden dat kinderen een zwak hebben voor speciale effecten en de manier waarop mensen hierop reageren. Dit kan ik namelijk nog gebruiken op stages.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten